Gorące przeprosiny są wyraźnie korzystne z punktu widzenia autoprezentacji. Ludzie składający solenne wyrazy ubolewania są lepiej oceniani, bardziej lubiani, mniej obwiniani, a nawet mają większe szanse na uzyskanie przebaczenia (Leary 2007, 148).

W każdym razie poczucie winy może zdziałać wiele dobrego. Gdy staje się impulsem do wyznania prawdy, przeprosin, pomocy, unikania w przyszłości prowadzących do wyrzutów sumienia zachowań, to w jakiś sposób pielęgnuje ludzką wrażliwość i umacnia nasze związki z innymi (Myers 2003, 606).

Choć często trudne do wykonania, przeprosiny są więc najskuteczniejszym sposobem przywracania własnego pozytywnego obrazu w oczach innych, szczególnie tych, szczególnie tych, których się samemu skrzywdziło. Uwzględnia to nawet prawodawstwo wielu krajów, przyzwalając na niższe wyroki dla przestępców okazujących skruchę (Wojciszke 2013, 168).

Z mówieniem „przepraszam” największy problem mają osoby publiczne i te ze skłonnościami narcystycznymi. Publiczne przyznanie się do winy nie należy do rzeczy najprzyjemniejszych, ale warto się przełamać, bo to nie tylko cecha ludzi odważnych, ale przede wszystkim ludzi dojrzałych i profesjonalnych (Dymanus).