Inny rodzaj obronnej taktyki autoprezentacji to suplikacja, czyli prezentowanie własnej bezradności, w nadziei uzyskania pomocy od innych dzięki odwołaniu się do normy odpowiedzialności społecznej nakazującej pomagać tym, których losy od nas zależą. Skuteczność przedstawiania siebie jako nieudacznika zasadza się także na kontraście (mechanik samochodowy, do którego zwraca się bezradna kobietka, może się poczuć naprawdę wielkim specjalistą), a dodatkowym urokiem taktyki jest zwolnienie stosującej go osoby z przyszłych wysiłków, z czego chętnie korzystają jednostki pogrążone w depresji. Szczególnym przypadkiem suplikacji jest udawanie głupka – około połowy ludzi przyznaje się do okazjonalnego stosowania tej taktyki (Wojciszke 2013,167).

Chociaż ludzie na ogół pragną być postrzegani jako kompetentni, czasami sądzą, że adresat autoprezentacji wolałby, aby nie dysponowali pewnymi umiejętnościami czy wiedzą. Prezentują siebie wówczas jako mniej inteligentnych, kompetentnych czy uzdolnionych niż w rzeczywistości. W potocznej mowie określa się to jako udawanie głupiego (Leary 2007, 122).

Człowiek udaje głupiego z różnych powodów. Po pierwsze, czasami zdajemy sobie sprawę, że adresat autoprezentacji wolałby, abyśmy czegoś nie wiedzieli; tak bywa w wypadku nastolatków, którzy w rozmowie z rodzicami udają naiwność, jeśli chodzi o narkotyki czy seks.  Drugim powodem może być chęć uniknięcia uciążliwych obowiązków. Jeśli zdołamy ukryć swoje kompetencje, inni nie poproszą nas o zrobienie czegoś czy udzielenie im pomocy. Po trzecie, ukrywamy swoje mocne strony, kiedy współzawodniczymy z kimś i chcemy, aby rywal nie docenił naszej sprawności. Zaniżając swoje prawdziwe możliwości, mamy nadzieję, że przeciwnik przestanie się pilnować i być może nie będzie się tak bardzo starał. Po czwarte, człowiek odgrywa głupca po to, aby druga osoba poczuła się lepsza (Leary 2007, 122-123).