Asertywno-zdobywcze taktyki autoprezentacji to zachowania ukierunkowane na zbudowanie, pozyskanie i utrwalenie jakiejś nowej tożsamości naszej osoby. Zachowania te motywowane są pragnieniem osiągnięcia sukcesu autoprezentacyjnego i pozostają charakterystyczne raczej dla osób o wysokiej samoocenie. Należą do nich ingracjacja, zastraszanie, autopromocja, autopromocja przez skojarzenie oraz świecenie przykładem (Wojciszke 2013, 166).

Autopromocja (self-promotion) – przedstawianie siebie jako osoby kompetentnej (Wojciszke 2013, 530).

Autopromocja przez skojarzenie (self-promotion by association) – podwyższanie swojej wartości przez kojarzenie własnej osoby z pozytywnymi, a rozkojarzenie z negatywnymi zdarzeniami lub osobami (Wojciszke 2013, 530).

Efekt pierwszeństwa – w kształtowaniu wrażenia tendencja przejawiająca się w tym, że informacja o sobie prezentowana jako pierwsza ma większy wpływ na całościowe wrażenie w związku z tą osobą, jakie kształtuje się u odbiorcy, niż informacja zaprezentowana później (Colman 2009, 172).

Eksponowanie i ukrywanie – proponuje się publiczności wyidealizowane wrażenie, wysuwając na pierwszy plan pewne fakty i ukrywając inne (Goffman 1981, 108).

Ingracjacja (ingratiation) – podlizywanie się, taktyka autoprezentacji polegająca na pozyskiwaniu cudzej sympatii przez pochlebstwa, przysługi, eksponowanie podobieństwa poglądów i własnych sympatycznych cech (Wojciszke 2013, 535).

Komunikacja niewerbalna (non-verbal communication, NVC) – każda z form komunikacji, poza językiem (1), do których zalicza się parajęzyk (pozawerbalne aspekty mowy), wyraz twarzy, wymiana spojrzeń, kontakt wzrokowy, mowa ciała (gesty i inne ruchy ciała pełniące funkcję komunikacyjną) i proksemika (wykorzystanie przestrzeni osobistej w celu komunikacyjnym) (Colman 2009, 327).

Konformizm – skłonność ludzi do przyjmowania zachowań, postaw i opinii innych członków grupy (Zimbardo, Johnson, McCann2010e, 216).

Mowa ciała (kinesics/body language) – gesty i inne ruchy ciała odgrywające rolę w komunikacji niewerbalnej. Gesty są często klasyfikowane jako: emblematy (gesty zastępujące słowa, takie jak machanie ręką na „do widzenia” lub przyłożenia palca wskazującego do warg oznaczające „cisza”; ilustratory (gesty towarzyszące mowie i obrazujące jej treść, takie jak rozłożenie rąk dla zilustrowania opisu wielkiej ryby); adaptery (gesty polegające zazwyczaj na dotykaniu własnego ciała, pomagające w radzeniu sobie z reakcjami emocjonalnymi, takie jak zakrycie oczu w szoku lub przyłożenie dłoni do ust ze zdziwienia); regulatory (gesty towarzyszące mowie i pomagające koordynować kolejność zabierania głosu, w tym uniesienie ręki sygnalizujące, że dana osoba jeszcze nie zakończyła (wypowiedzi). Są również oznaki emocji, do których należą wyrazy twarzy przekazujące informacje o stanach emocjonalnych (Colman 2009, 412).

Obronne taktyki autoprezentacji (protective self-presentation) – zachowania autoprezentacyjne ukierunkowane na ochronę, utrzymanie lub ochronę zaatakowanej tożsamości i wartości naszej osoby, głównie samoutrudnianie, wymówki, usprawiedliwienia i przeprosiny (Wojciszke 2013, 539).

Pamięciowe manipulacje – operowanie wywieranym wrażeniem za pomocą strategicznego zapamiętania i zapominania (Leary2007, 35).

Pławienie się w cudzej chwale – budowanie pozytywnego obrazu Ja na podstawie osiągnięć innych członków własnej grupy, nawet bez żadnego osobistego wkładu w te sukcesy (Crisp, Turner 2009, 335).

Podwyższanie atrakcyjności fizycznej – wszystko, co zmierza do poprawienia wyglądu (Leary 2007, 39).

Polerowanie i retuszowanie – odmiana pławienia się w odbitym blasku: wyolbrzymianie widocznych zalet ludzi, miejsc i instytucji, z którymi mamy jakiś związek (polerowanie) oraz minimalizowanie ich niekorzystnych cech (retuszowanie) (Leary 2007, 42).

Prezentowanie emocji – reakcje emocjonalne stosowane w celu przedstawienia pożądanego wizerunku własnej osoby (Leary 2007,37).

Przeprosiny (apology) – taktyka autoprezentacji polegająca na akceptowaniu własnej odpowiedzialności za jakąś szkodę, okazanie żalu, kompensowanie szkody ofierze (Wojciszke 2013, 541).

Publiczne atrybucje – wyjaśnianie własnego zachowania w sposób zgodny z określonym wizerunkiem społecznym (Leary 2007, 52).

Samoutrudnianie (self-handicapping) – angażowanie się w działania, myśli lub uczucia, które obniżają szansę sukcesu, ale zwalniają z osobistej odpowiedzialności za porażkę (a w dodatku nasilają osobistą chwałę w wypadku sukcesu) (Wojciszke 2013, 543).

Suplikacja (supplication) – taktyka autoprezentacji polegająca na przedstawianiu siebie jako osoby bezradnej i „nieudacznika” (Wojciszke 2013, 543).

Świecenie przykładem (exemplification) – przedstawianie siebie jako osoby moralnej (Wojciszke2013, 544).

Usuwanie się z cienia porażki – odwrotność pławienia się w odbitym blasku: odcinanie się od tych, którzy stracili reputację (Leary 2007, 42).

Wymówki (excuse) – taktyka autoprezentacji polegająca na zaprzeczaniu intencji wyrządzenia szkody i/lub przekonywaniu, że nie miało się kontroli nad przebiegiem zachowania bądź jego wynikami (Wojciszke 2013, 547).

Wyrażanie postaw – opisywanie wewnętrznych uczuć sympatii lub antypatii, wynikających z przekonań na temat jakiejś osoby, obiektu bądź wydarzenia (Leary 2007, 32).

Zastraszanie – przedstawianie siebie jako „twardego faceta”, osoby agresywnej, nieprzyjemnej, groźnej, która może narobić kłopotów i od której niczego nie sposób uzyskać (Wojciszke 2013, 171).

[Cytaty lokalizuję w tekście wg przyjętego w psychologii schematu, a więc w nawiasie podaję kolejno: nazwisko autora, rok wydania i numer strony].